s. kişisi

seni tanıdıkça "bunu küçükken çok düşürmüşler" espirisinin olabilitesinin varlığını farkettim.

bi insan nasıl bu kadar özürlü olur ki? bazen bilerek yaptığına inanmak istiyorum. deli gibi inanmak hemde. yok korkutucu yoksa..
içimden defalarca bağırdığım , dışımdan sadece bi kere gülerek söylediğim şeyi şimdi tüm ciddiyetimle yüzüne söylemek istiyorum. yaş kaç arkadaşım!
o kadar saçmalıktan sonra, yaptığın adiliklerden sonra (ki sana katlanmaktan vazgeçmemi sağladı.. iyi aslında) "haa tamam hadi tekrar arkadaş(!) olalım.ehehe." dememi mi bekliyosun?
beynimde dolanan bi sürü şey var aslında ama onları yazmak çok karışık..
bi bakıma içimden gelmiyo bile.. çünkü sana karşı hissettiğim "ögk mode" bile (nerdeyse) yok olmuş..
sadece ani bi iğrenme. o da bi süre sonra geçiyo zaten.. bak mesela geçti bile.. yazmaya karar verdiğimde yazmaya karar verdiklerim çok ağır şeylerdi.. hayır hakaret olarak değil..
ama bilmiyorum.. klişe belki ama değmezsin işte. sadece bu. bunu söylemenin farklı bi yolunu bulmak bile gereksiz. sadece "sen buna değmezsin" demek ve bi sonraki saçmalığına kadar hafızamda silikleşmene izin vermek istiyorum. çok da kolay oluyo hani..
tuhaf aslında :) sonuçta tanıştığın birini unutmak bile çok kolay değildir.. dimi?
bazen biri senden bahsedince düşündüğüm oluyodu "kim" diye.. yüzümdeki "ha?" bakışından anlayıp açıklama yapanlar oluyodu..
hayır bu sadece senin başına geldi dostum ! ha ve ha x)


not : dostum dediysem.. eehh neyse . ya aynen o durum işte ..